Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zover. Na een -voor mij lange week- wachten, kon ik eindelijk doen wat ik zo graag wilde. Eenmaal aangekomen op het gemeentehuis in Heemstede meldde ik me bij de receptie, waarna ik alvast mocht gaan zitten op de stoel voor balie 5.
Ik had met liefde een heel mooi verhaal voor je willen schrijven over de dag dat ik de geboorteakte heb laten opmaken voor mijn tweede kindje, Amina. Na alle -vele- lieve en hartverwarmende reacties op mijn vorige blog, was dat mijn doel voor deze week.
Tijdens het schrijven kwam ik erachter dat alles wat ik schrijf voor ‘Make me happy’ uit mijn hart ‘moet’ komen, anders loop ik vast tijdens het schrijven, heb ik geen inspiratie en voelt het niet goed. Juist over die ene dag schrijven lukt me niet, dus ik ga het niet doen. In elk geval niet nu. Ik wil namelijk schrijven over wat ik op mijn hart heb en dat is vandaag het volgende. Toen ik weer aan het denken was over wat ik wilde schrijven was vandaag, kwam ik de volgende tekst tegen: ‘In het loslaten van het willen oplossen vind je de weg naar acceptatie’. En dat is precies wat ik nodig heb, waar ik mee bezig ben; in mijn hart en vanuit mijn hart.
Wat ik wel met je kan delen is, dat ik woensdag een afspraak had bij de gemeente in mijn eigen woonplaats. Mijn man en ik zijn er samen naartoe geweest. Hand in hand liepen we de kamer binnen. Ik gaf de mevrouw achter de balie de akte van geboorte en ze maakte het direct voor ons in orde. Het was heel fijn en bijzonder om dit samen met Steve te doen. Het ging best wel snel, de akte mocht ik -gelukkig- weer mee naar huis nemen.
In mijn gedachten zweefde Amina al die jaren tussen hemel en aarde, nu ze is ingeschreven in het BRP heeft ze eindelijk bestaansrecht. We gaan de akte inlijsten en we geven het een mooie plek in ons huis en in ons hart. Na de afspraak hebben we samen een hapje gegeten om meteen te vieren dat het gelukt is. Amina is nu officieel mijn dochter!
Vandaag heb ik weer contact gehad met de gemeente Utrecht voor de akte van geboorte (levenloos) voor Ella. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goedkomt, omdat de mogelijkheid om de akte met terugwerkende kracht op te laten maken wettelijk bepaald is. Ik heb nu de rust gevonden waar ik zo lang naar op zoek was. Ik voel me bevrijd van het nare gevoel dat ik steeds had, omdat ik Amina (en Ella) maar geen plek kon geven. Niet letterlijk en ook niet figuurlijk. Eerder was ik op zoek naar een oplossing, een oplossing voor mijn verdriet, maar de oplossing zal ik nooit vinden want het is er niet. Ik kan er nu over praten zonder dat ik direct in tranen uitbarst en dat geeft mij weer ruimte, ruimte om erover te praten en om elke dag weer meer te ‘leven’ en te genieten van het leven, voor hen, voor mezelf en voor ons. Nu ik ‘het willen oplossen’ heb losgelaten heb ik de weg gevonden naar acceptatie. Ik accepteer dat ik elk jaar verdrietig ben en mag zijn rond 13 december en 19 april en ik zal mijn verdriet liefdevol omarmen. Net zoals ik voor altijd liefdevol ben verbonden met Ella en Amina ben ik dat ook met mijn verdriet over hen, want het hoort bij mij en in ons leven. En gelukkig deel ik mijn leven met de allerliefste en zijn we samen één, ook voor Ella en Amina ♥♥♥♥
