Donkere maanden. Laat er licht zijn. Als je mijn eerdere blogposts hebt gelezen, weet je dat de maanden waarin we nu leven, voor mij extra donkere maanden zijn. Donkere maanden, omdat ik 15 jaar geleden rond deze tijd zwanger was van mijn eerste. Donkere maanden, omdat mijn baby Ella -die inmiddels een puber geweest zou zijn- er niet is. Om deze maanden iets lichter te maken, proberen we hier thuis alvast in de kerststemming te komen. Onze nieuwe kunstkerstboom is gezellig versierd in -mijn lievelingskleur- roze met zilverkleurige kerstversiering. De lichtjes hangen erin, lichtjes, omdat ik ze extra hard nodig heb in deze periode. Af en toe voelt het alsof het lichtje in mij steeds kleiner wordt. Daarom zoek ik elke dag bewust het licht op. Overdag probeer ik zoveel mogelijk licht te creëren in huis en ’s avonds steek ik de kaarsjes aan. Ook ga ik naar buiten als het even kan, om het licht op te zoeken.
Vandaag hebben mijn man en ik alvast versiering gekocht voor Ella’s verjaardag. Het voelt dubbel. Dubbel, omdat we haar verjaardag voor het eerst echt gaan vieren, terwijl ze er niet in levende lijve bij is. Ik keek ernaar uit en nu het dichterbij komt, merk ik dat het me zwaarder valt dan ik had verwacht. We hebben versiering gekocht waarvan we denken dat een 15 jarig meisje, mijn dochter, het leuk zou vinden. Ze kan het niet zelf uitkiezen en ik heb het haar niet kunnen vragen. We nodigen geen mensen uit, want niemand heeft haar ooit gekend. Toch vind ik dat we het moeten doen. Niet eens moeten, ik wil het heel graag. Ik denk namelijk dat mijn dochter mij ook niet verdrietig wil zien. Ella wil natuurlijk, als ze kan meekijken vanuit de hemel, dat we haar herdenken en haar dag vieren als iets leuks, iets moois, iets bijzonders, iets speciaals, alles wat een dochter is en hoort te zijn.
Nog steeds ben ik ontzettend blij dat Ella nu geregistreerd staat als mijn kind. Nog steeds ben ik verdrietig, omdat ik haar zo mis. Ik hoef me niet meer af te vragen of het verdriet ooit minder wordt, want dat gaat niet gebeuren. Er is niets erger dan het gemis van je eigen kind en het verdriet, de pijn, blijft altijd. Het kan ook niet anders, want als moeder ben je voor altijd verbonden vanaf het moment dat je kindje in je buik groeit. Die sterke verbinding zorgt ervoor dat ik haar nooit kan loslaten. En dat hoeft ook niet, ze mag er zijn en we zullen voor altijd aan elkaar verbonden zijn.
Elke morgen trek ik mezelf mijn bed uit, zet ik mijn schouders eronder en probeer ik iets van de dag te maken. Ik probeer te genieten, te lachen en soms tegelijk met een traan. Project kerstboom heeft een aantal dagen geduurd vanwege mijn fysieke toestand. Alles duurt langer, niets is meer normaal, zoals het was. Dat maakt het niet makkelijker om door deze periode heen te komen. Zolang de zon elke dag opkomt, probeer ik het ook. Hier thuis blijven we kerstfilms kijken, leuke dingen doen en genieten van de momenten waarop het wel lukt. Zo struggle ik deze maanden door, waarin mijn lijf ook niet meewerkt. Ik sleep mezelf er weer doorheen en kom net als elk jaar over een tijdje weer uit dit donkere dal. Het is zoals het is. Als je me ergens tegenkomt, zal ik waarschijnlijk gewoon zeggen dat het goed met me gaat. Laat er licht zijn.
