Anderhalf meter

De anderhalve-meter-samenleving. Het nieuwe normaal. Voorheen ‘normale’ dagelijkse activiteiten buitenshuis kunnen niet meer worden uitgevoerd. Boodschappen doen is voor sommigen een uitje, al vind ik het persoonlijk geen prettig uitje. Onze helden in de zorg draaien overuren. Onze familieleden in verzorgingstehuizen kunnen geen bezoek meer ontvangen. De kinderen mogen na een lange periode ’thuisonderwijs’ weer naar school, sommigen halve dagen. Bedrijven gaan failliet. De natuur bloeit helemaal op. Mensen kijken naar elkaar om en helpen elkander.

Anderhalf meter. Hoe moeilijk is dat, lieve mensen? Hoe moeilijk? Het gaat om onze gezondheid. Niet alleen jouw gezondheid, ook niet alleen mijn gezondheid, maar die van ons allemaal. ‘Alleen samen krijgen we corona onder controle’, waren de woorden van de minister president, die we de afgelopen tijd vaak hebben gelezen en gehoord.

Samen, met elkaar en voor elkaar.

Toen ik laatst op tv hoorde dat Nederland zich goed aan de richtlijnen houdt, vroeg ik me af waar ze dat hebben gemeten. Ik verbaas me namelijk iedere keer wanneer ik naar een winkel ga voor een noodzakelijke boodschap. Het lijkt wel of een groot deel in mijn leefomgeving zich niet goed aan de richtlijnen houdt. Eigenlijk wil ik meneer Mark Rutte wel eens uitnodigen om de winkels bij mij in de buurt op te zoeken, zodat hij de mensen op het hart kan drukken dat het coronavirus menens is.

Een oudere meneer die vindt dat hij geen afstand hoeft te houden en toch op ongeveer een halve meter afstand langs me loopt, terwijl hij gezien zijn leeftijd tot de risicogroep behoort. Letterlijk elke keer dat ik de deur uit ga voor een boodschap maak ik dit mee.

Een haastig echtpaar op leeftijd, erg ongeduldig. Terwijl ik voor de supermarkt op 1,5 meter in de rij stond te wachten op een gedesinfecteerd karretje, liepen ze zonder enige afstand langs mij. ‘Stel je niet zo aan’, zijn de woorden die ik naar mijn hoofd kreeg toen ik vroeg of mensen zich aan de richtlijnen wilden houden voor hun en mijn gezondheid. Ik wil niet het risico lopen dat ik iemand besmet en verantwoordelijk ben voor de gevolgen van het in sommige gevallen dodelijke coronavirus. En natuurlijk wil ik ook niet ziek worden. Maar hoe dan?

”Heel soms vergeet ik een moment dat het coronavirus de wereld en het leven op onze mooie aarde bijna tot stilstand brengt. Wanneer ik de vogeltjes prachtig hoor zingen, zoals ik ze nog nooit heb gehoord. Dan wil ik er even in wegdromen, alsof dit alles nooit is gebeurd.”

Sinds begin maart leef ik vooral in en om ons huis. Ik mis mijn werk en alle leuke mensen die daarbij horen. Sociale contacten gaan nu via de telefoon. Natuurlijk mis ik mijn familie, mijn dierbaren, maar ik zal hen nog harder (moeten) missen als één van ons ziek wordt of er niet meer zal zijn. Houdt je alsjeblieft aan de richtlijnen als je dat nog niet deed, alsjeblieft. Denk ook aan de mensen die kwetsbaar zijn en de strijd tegen corona mogelijk zullen verliezen. De aarde is van ons allemaal. Laten we lief zijn voor de aarde en voor elkaar.