Ons gezin zal nooit helemaal compleet zijn

Als klein meisje wist ik het al, ik word moeder. En het liefst een jonge moeder. Ik speelde met poppen en was een typisch meisje-meisje. Toen ik op 3-jarige leeftijd een zusje kreeg speelde ik ‘vader en moedertje’ met haar in mijn poppenwagen. Volgens mij zat het er al in toen ik geboren werd. Mijn poppen werden barbies en met het barbiehuis dat ik cadeau kreeg kon ik nog even vader en moedertje blijven spelen toen ik de poppenfase voorbij was.

Zoals ik in een eerdere blogpost heb geschreven, waren mijn zwangerschappen van mijn dochters Ella en Amina van te korte duur. Ook dat is als een gat in mijn hart, maar ik dacht jaren lang dat ik het ooit nog over zou kunnen doen…

Verliefd, verloofd, getrouwd. Huisje, boompje, beestje en daarna ‘krijgen’ we een kind. Voor ons huwelijk, maar zeker daarna, kreeg ik steeds vaker de vraag. Op het werk, feestjes en verjaardagen. Ineens verwachtten mensen van ons dat we een baby zouden krijgen. Vriendinnen, nichtjes en collega’s werden zwanger en kregen kinderen. De tijd tikte door en vrouwen die jonger waren dan ik hadden inmiddels al een gezin. Het duurde dan ook niet lang voordat het vragenvuur begon. Onbedoeld werd een normale vraag een hele ongemakkelijke bedoeling.

Aan het begin van onze relatie wisten we al dat we een beetje hulp nodig zouden hebben om zwanger te kunnen worden. Er hadden al diverse onderzoeken plaatsgevonden en voordat we trouwden waren we al een traject ingegaan. Vol goede moed gingen we erin! We droomden allebei over een prachtig klein wondertje van ons samen dat op ons zou lijken. Zo blij en gelukkig als we waren, zweefden we nog een lange tijd op onze mooie roze wolk.

Een periode van jaren aan ziekenhuisafspraken en controles. De verpleegster die ons bijstond, was heel lief en ze gaf ons steeds weer het vertrouwen dat het wel goed zou komen. De behandelingen waren vreselijk. Voor iedere behandeling gingen we samen naar het ziekenhuis, gelukkig deden we hierin alles samen. Maar het was allemaal voor een heel goed doel en geloof me, ik had er alles voor over. Wanneer het ’tijd’ was, plande ik een afspraak in bij het ziekenhuis. Soms stond ik net na een behandeling gewoon voor de klas, alsof er niets aan de hand was. Of ik moest mijn werk ’s ochtends opbellen om te zeggen dat ik niet -of iets later- zou komen, omdat ik naar het ziekenhuis moest. Sommige familieleden wisten wel van onze kinderwens, maar we vertelden bewust niet hoever we in het traject waren. We wilden voorkomen dat familie en vrienden zouden vragen of ik al zwanger was. Geen druk van buitenaf, want het was metaal al zwaar genoeg. In die periode kwam ik aan in gewicht, ik werd steeds zwaarder. Sommige mensen dachten daardoor dat ik zwanger was en daar kwamen ze weer.. de vragen.

”Elke maand een verwachting, die weer eindigde in het niets. Het wachten duurde lang en de zwangerschap bleef uit.”

Na Ella en Amina dacht en hoopte ik al die jaren dat ik nog een keer de kans zou krijgen om een kind van mezelf te zien opgroeien. Een kind van mezelf, een kind van ons tweetjes. Helaas heeft dat niet mogen lukken. Nog een rouwproces, dat misschien wel mijn hele leven zal duren. Ons hele leven. Het voelt als een wond die maar niet dichtgaat. Elke keer als er iemand zwanger is in mijn omgeving, word ik eraan herinnerd dat het er voor ons niet in zit. Ik zou zo graag een kindje van ons samen willen zien opgroeien. We hebben allebei een hart vol liefde waar nooit een bestemming voor zal zijn. We zullen onszelf nooit terugzien in onze eigen zoon of dochter. Als ik iemand feliciteer met de geboorte van zijn of haar kindje, voel ik elke keer weer een knoop in mijn maag. Ik ben blij voor mensen die een kindje krijgen, oprecht blij. Maar dat neemt niet weg dat het voor ons altijd moeilijk zal blijven dat ‘het babygeluk’ niet voor ons is weggelegd. De meeste kraambezoeken slaan we over, een enkele keer proberen we het toch.

”Waar iedereen om mij heen de volgende stap zet in het leven, zal ik daar nooit komen dat is moeilijk. Het voelt soms alsof ik heb gefaald.”

Mijn hele leven lang had ik een beeld van hoe mijn leven eruit zou zien, wanneer ik groot en volwassen zou zijn. En toen het moment daar was, kwamen al die dromen die bij dat beeld horen ineens niet uit. Eerst verloor ik een kind, daarna nog één en uiteindelijk heb ik het nooit meer over kunnen doen. Alle ochtenden waarop ik kotsend boven het toilet zou hangen, net zoals bij Ella en Amina, was waar ik zo naar verlangde. Ik was boos, verdrietig en heel erg teleurgesteld. Boos op mezelf, omdat ik mijn eerdere zwangerschappen niet heb uitgedragen. Verdrietig, omdat het niet lukte om zwanger te worden, terwijl we er helemaal klaar voor waren. En heel erg teleurgesteld, omdat het verlangen naar een kindje van ons samen zo immens groot was en is. We voelden ons samen zó verslagen.

Inmiddels denk ik er niet meer dagelijks aan dat er voor ons geen kindje zal komen, desondanks zal het gemis altijd blijven. Aan de ene kant ben ik ontzettend dankbaar dat ik twee dochters heb, aan de andere kant voelt het als driedubbel verlies en gemis. Er zijn periodes dat ik het heel ver weg stop, omdat ik niet wil huilen als iemand zijn of haar grootste geluk met me deelt. En de vragen.. de vragen met de beste bedoelingen, die mijn dagen zwart konden kleuren. Die vragen heb ik in de afgelopen periode na wat jaren, eindelijk een paar keer kunnen beantwoorden zonder dat mijn dag zwart werd gekleurd.

Het heeft mij veranderd, het heeft ons veranderd. Voor ons beiden was het een lang, zwaar traject. Aan het eind stonden en staan we nog steeds met lege handen. Soms praten we erover. En soms is het te moeilijk en zwijgen we het onderwerp dood. We doen wat goed voelt, op welk moment dan ook. Samen hebben we hierdoor een hele moeilijke tijd gehad, maar gelukkig zijn we elkaar hierin nooit verloren. We leven ons leven en daar zijn we happy mee. Tel wat je hebt, niet wat je mist. Al is het gemis van een kindje iets dat altijd telt..