Eenmaal op de verpleegafdeling Neurologie aangekomen was al bijna etenstijd. De zuster installeerde mij in de kamer waar al drie andere dames lagen. Ze zette mijn tas in de kast, gaf me mijn toilettas en vroeg of ik verder nog iets van mijn spullen nodig had. Kort daarna kwam een andere zuster met het eten. De zuster kwam nog eens terug en zag dat het me moeite kostte. Ze zei dat mijn eten koud zou worden en wilde me graag helpen met eten. Het gaf me een heel fijn gevoel dat ze zo behulpzaam was en ze ook erg vriendelijk. Ik vond het erg moeilijk om niet zelf mijn mes en vork vast te houden. Zelf wist ik ook wel dat het eten me niet makkelijk afging, alleen zou ik daarbij uit mezelf geen hulp vragen. Er waren vorig jaar eerder momenten dat ik niet goed kon traplopen, maar ik ben altijd zelf bovengekomen. Ik heb in periodes dat het minder ging vaak gezegd: ‘Al moet ik kruipend naar door het huis of naar boven, ik zal komen waar ik wil zijn’. Niet wetende dat dit allemaal zou gebeuren, wel wetende dat wat er ook zal gebeuren, ik niet zal opgeven.
‘’In het ziekenhuis kon ik op sommige momenten niet anders dan me over te geven aan de zorg van de zusters en broeders. Het liefst deed ik zoveel mogelijk zelf, al was het wel fijn dat ze er waren als het nodig was. Bij de eerste hap eten die ik kreeg van de zuster kon ik wel door te grond zakken, dit was de eerste keer dat ik niet zelfstandig heb gegeten. Ik was de zuster dankbaar voor haar goede zorgen, toch voelde ik me ook op dit moment weer even heel erg klein. Tot een paar weken geleden hielp ik Steve nog met bootcamp en nu kan ik niet eens normaal op mijn benen staan. Het contrast is erg groot en het is voor mijn gevoel veel te snel gegaan. Ik probeer het bij te houden, laat alles rustig op me afkomen. Het is veel ‘van alles’. Ik geniet, lach, huil, praat, schrijf en probeer ondertussen te verwerken wat er allemaal met mijn lichaam gebeurt. Gelukkig heeft het positieve gevoel en mijn wil om te genieten van het leven de overhand. En soms ben ik boos. Ook daar geef ik mezelf ruimte voor, want het hoort bij het proces naar acceptatie.”
Mijn vader en zusje wilde meteen dezelfde dag nog naar het ziekenhuis komen. Helaas kwam ik er vrij snel achter dat het niet mogelijk was. Ik wilde hen natuurlijk heel graag zien, vanwege corona mocht ik slechts één bezoeker ontvangen. Uiteraard kon ik hierin niets anders dan kiezen voor mijn man. ’s Avonds kwam hij meteen op bezoek en nam hij mijn oordoppen mee zodat ik in elk geval zou kunnen slapen. Ook nam hij mijn lenzenbakje en bril mee, want die was ik in alle haast vergeten. Steve belde me later op de avond meerdere keren via FaceTime, zodat ik hem en de hondjes kon zien. Dat was heel fijn, want ik miste hen enorm. We stuurden nog een tijdje berichtjes naar elkaar en redelijk op tijd wilden we allebei gaan slapen.
Het idee dat ik de nacht goed zou doorkomen in het ziekenhuis werd een illusie. Steeds als ik bijna in slaap viel, drukte een van mijn buurvrouwen op het knopje van de alarmbel of het ging het licht aan. En dat was tenminste ieder uur. Daarbij was het al niet zo makkelijk slapen met tropische temperaturen en een infuus in mijn arm. Mijn kamergenoten bleken snurkers te zijn en al het overige geluid ging keihard door m’n oordoppen heen. Thuis val ik meestal binnen tien minuten in slaap. Heel af en toe dat ik eens een keer wat langer doe over het inslapen, dat komt zelden voor. De volgende morgen zei een zuster dat ik wel een slaappil had mogen nemen. Achteraf was ik toch wel blij dat ik dat niet had gekregen, want ik wil dat liever niet. Waarom zou ik een slaappil nemen als ik thuis gewoon in slaap kom en doorslaap? Uiteindelijk heb ik tussen 02.00 uur en 04.50 kunnen slapen. Niet veel, wel fijn. Ik was blij toen de zon opkwam en ‘de nieuwe dag’ begon. Gelukkig verdween toen ook mijn frustratie en kon ik lekker ontbijten. Het duurde niet lang voor de verpleging visite ging lopen, de fysiotherapeut langskwam en de neurologen weer voor onderzoek aan mijn bed stonden.
Ik merk dat ik moe word.. als het me lukt schrijf ik morgen weer een stukje. Heel erg bedankt voor alle lieve berichten en reacties op Makemehappy.nl, social media en privé. Ik probeer zoveel mogelijk op berichtjes te reageren, omdat ik het heel erg waardeer en er meer aan heb dan je wellicht zou kunnen denken. Dit alles kwam als een klap in mijn gezicht, waarvan de ‘rode plek’ in de komende periode steeds iets verder er zal wegtrekken. Elke dag doe ik meer dan mijn best om er het beste van te maken. Ik mag mezelf een rijk mens noemen met zoveel positieve energie en liefde om me heen. Ik doe het bloggen stap voor stap, omdat ik zelf ook tijd nodig heb om te wennen aan hoe het leven op dit moment voor me is en mezelf hierin niet voorbij wil lopen. Hopelijk geniet je vandaag van het prachtige, zonnige weer! En als je het moeilijk hebt vandaag of wanneer dan ook, wens ik je tenminste één lichtpuntje toe, zodat je mag en kan genieten.
Mooie dag!
Al zo bijzonder dat je weer hebt geblogd. Maak je geen zorgen, iedereen zal het snappen als je niet meteen reageert of blogt. Laat die stressfactor losven gebruik je energie voor je lijf. Lieve Rachel, ik denk aan je. Take care lieffie x
Bedankt voor je lieve berichtje ? heb gisteren een dagje niet naar m’n blog gekeken ☺️ en lekker genoten van het mooie weer! Liefs X
❤❤❤
❤️❤️❤️
Wat ben jij een doorzetter en wat bijzonder dat je deze moeilijke onzekere tijd met ons wil delen. Wens jou en Steve heel veel sterkte denk aan je en bidt voorbracht en rust voor jou/jullie
Dank voor je lieve woorden en gebed ❤️ liefs X
Lieve sterke Rachel,
Ik schrijf hier voor jou. Niet omdat ik een berichtje terug verwacht. Geef alle energie die je hebt nu maar eens aan jezelf. Ik bewonder je positiviteit. Ik hoop zo voor je dat je ooit zelf je hondjes weer kunt uitlaten.
Heel veel kracht toegewenst.
Lieve groeten van Carla
Ah wat lief! Dankjewel, Carla ? hoop ook dat het me weer gaat lukken ?? Liefs!
Sterkte en heel veel liefs van Ientje en Monique
?❤️
Lief ? bedankt!! Liefs voor jullie Xx
❤️❤️
Tante Tina ❤️❤️
Knap van je dat je het positieve en mooie van het leven blijft zien! Hou de moed erin en blijf schrijven en fotograferen (als en wanneer het je lukt), want daar ben je goed in! ?
Liefs, Myra
Dankjewel lieve Myra ☺️? ook voor de complimenten. Liefs! X
Sweetheart,
Ondanks het feit dat er nog weinig is veranderd in je fysieke toestand probeer je toch altijd positief te blijven.
En als het af en toe allemaal eventjes teveel wordt dan huilen we gewoon samen, zodat Bella & Bibi ons kunnen troosten.
Echter bedenk dat aan alles een keer een eind komt, ook aan deze ellende.
En dan hoop ik net als zoveel van je vrienden, vriendinnen, yoga-. pilates-, bootcamp- en dance leerlingen, dat je na rust en therapie in je kracht komt, zodat je weer lekker actief aan het leven kunt deelnemen.
Healing Power for you!
XxX
Dag schat,
Doe m’n best om positief te blijven, voor jou, voor ons en voor mezelf ❤️ en gelukkig doe jij dat ook ? het maakt het leven zoveel mooier, zelfs in deze situatie waar we nu in zitten.
Elke dag weer een nieuwe kans om te genieten van de dingen die we (wel) samen kunnen doen.
XXX