Liefde

Mijn ‘uitjes’ zijn klein en fijn. De oefenritjes met de rollator zijn al iets minder overweldigend dan in de eerste dagen. Ik had zelfs even een lach op mijn gezicht, die kon er eerder niet vanaf geloof ik.. Wellicht ben ik iets te hard van stapel ‘gelopen’ de eerste keren. Het lukt me nog niet om elke dag naar buiten te gaan met de rollator. Steve noemt ‘m nu trouwens ‘Rolls-Royce’, dat vind ik tot nu toe de leukste naam. Het klinkt positief en dat helpt me om er wat luchtiger mee om te gaan. We hebben samen nu meerdere oefenritjes gemaakt. Ik loop met de rollator tussen de 120 en 300 meter per dag. En ik had zelfs een uitspatting van 1,1 km op een dag! Op die dag ben ik samen met Steve naar het winkelcentrum geweest. Ik red het nog lang niet om vanaf ons huis naar het winkelcentrum te lopen, dus we hadden een plan. Vanaf huis liep ik achter de rollator tot een paar huizen verderop. Daarna ging ik op de rollator zitten en duwde Steve mij naar het winkelcentrum. Ik mocht van mijn oma een bosje bloemen uitkiezen en dat wilde ik graag zelf doen. De bloemen werden uiteindelijk veren voor m’n droogboeket.

Op de terugweg deden we hetzelfde met de Rolls-Royce. Het was een beetje spannend, omdat ik niet echt stil kan zitten en het zitvlak niet zo groot is. We hebben zo gelachen, dat was heerlijk. Het was een mooie oefenrit. Ik heb ook wel een traantje gelaten, dat hoort erbij, denk ik. Op de terugweg liep Steve in onze straat alvast vooruit, zodat hij de veren kon terugbrengen. Waggelend liep ik achter de rollator toen ineens een buurvrouw in bikini kwam aangerend vanaf de andere kant van de straat. De lieve buurvrouw kwam helemaal naar me toe om me een hart onder de riem te steken en hulp aan te bieden. Deze buurvrouw was die dag de vijfde buurvrouw met een lieve boodschap. Ik ben dankbaar. Wij zijn dankbaar. Dankbaar voor alle lieve mensen om ons heen. Niet alleen de mensen die we -goed- kennen, maar ook mensen die in onze buurt wonen, waar we eerder niet zoveel contact mee hebben gehad. Ik blijf het bijzonder vinden dat er zoveel mensen zijn die hulp aanbieden en ons steunen. Niet een beetje bijzonder, heel bijzonder. De positieve reacties onderweg waren deze keer overheersend en daar hield ik me aan vast.

Steve heeft me een paar keer meegenomen in de auto, zodat ik even wat anders kon zien dan eigen huis en tuin. Hij zette de auto op onze oprit, zodat ik een paar stapjes hoefde te zetten en bijna meteen in de auto kon stappen. Dat was heel fijn! Vanuit de auto kon ik een paar foto’s maken van de mooie blauwe lucht en de wolken. Ook heb ik het GAD gezien, dat was iets minder mooi. Wel heel leuk! Dit zijn nu mijn uitjes. Het duurt net niet te lang, zodat ik het qua energie kan volhouden. En gisteren zijn we zelfs naar meerdere winkels geweest, tenminste Steve dan. Ik bleef in de auto zitten, het was warmer dan dertig graden en ik vond het niet erg. Wat mij is overkomen zet alles in perspectief. De rollator race die ik eerder in deze blogpost benoemde, hebben we nog twee keer overgedaan. Ik zag op de terugweg -toen ik weer een stukje achter de rollator liep- dat Steve heel gek ging lopen, maar dat deed hij om in mijn slakkentempo mee te gaan. Het zag er werkelijk belachelijk uit en we hebben ontzettend gelachen. Tijdens de laatste rollator race viel ik er bijna vanaf, logisch in de staat waarin mijn lichaam momenteel verkeert. Daarbij is het zitvlak van de rollator niet groot genoeg voor mijn achterwerk. Het is ervoor gemaakt om tijdens stilstand te zitten, natuurlijk niet om te racen. Steve liet me natuurlijk niet vallen dus er is gelukkig niets ergs gebeurd. Wel zie ik nu in dat dit niet meer de manier is.

Meerdere mensen hebben tegen me gezegd dat een rolstoel nu wellicht handig is, zodat ik niet over mijn grenzen heenga en iets makkelijker naar buiten kan. Dat was natuurlijk al het doel van de rollator, alleen kom ik nog niet zover. Ik vind de stap naar een rolstoel nog te groot, ook al had ik vorig jaar een rolstoel. Toen was het anders, want ik zakte af en toe door mijn benen en dacht dat ik een fibro flare-up had waarbij alle energie wegtrok uit mijn lichaam. Na een tijdje rusten kon ik toen weer opstaan en lopen. Ik had de rolstoel destijds om naar een festival te gaan en niets wilde missen. En vooral ter ondersteuning, omdat het niet kunnen lopen steeds tijdelijk was. Naar een festival gaan zit er voorlopig niet in (ook al niet vanwege corona), het zou wel handig en fijn zijn als ik iets verder kan komen dan de straat waar ik woon. Vorig jaar wist ik dat ik na een half uurtje rust weer even kon lopen, nu is er nog geen moment geweest dat het beter gaat. Dat is voor mij een groot verschil. Een rolstoel is voor mijn gevoel een stap in de verkeerder richting. Denk dat ik eerst alle voor- en nadelen ga afstrepen. Het zou mijn leven wel een stukje makkelijker maken op dit moment. Ik weet het nog niet. Hoe leuk zou het zijn als ik in de rolstoel mee kan gaan, wanneer Steve met de hondjes gaat wandelen. Dat zou ook betekenen dat ik meer foto’s kan maken van de natuur. Ik ga er in elk geval serieus over nadenken.

Mijn man doet heel erg zijn best om het zo leven voor mij zo makkelijk mogelijk te maken en dat is echt fantastisch. Toen ik niet meekon naar bootcamp (een mooie plek waar ik ’s avonds graag foto’s maakte), kreeg ik van Steve deze prachtige foto! Als ik iets heel graag wil zien, maar ik er niet heen kan, zorgt hij dat ik het alsnog zie. Regelmatig krijg ik filmpjes van hem, waarin mijn lieve yoga- en dansleerlingen iets liefs tegen me zeggen.

Het gaat. Het gaat met lachen en huilen. Vallen en weer opstaan. Het gaat en we komen er wel. Zolang ik de wijde wereld niet in kan, brengt hij de wereld naar mij. Wat is liefde dankbaar en mooi. Volgens mij heb ik dit al eens geschreven, maar ik voel me een ‘rijk’ en gezegend mens. Rijk in liefde! En dat is naar mijn mening een van de belangrijkste ingrediënten voor een gelukkig leven. Liefde.