Rolstoel

Van mijn ego is niet zoveel meer over. Rolls-Royce, rollator, rolstoel. Ze beginnen allemaal met een R, dan een O en een L. Ik was net over de vorige drempel heen en kon weer even op adem komen, dacht ik. Helaas heb ik veel pijn en het zwalken/wankelen/proberen te lopen met de rollator maakt het erger. Heb het even uitgesteld, maar nu is het tijd. Tijd voor een rolstoel, dus ik heb net een leenrolstoel aangevraagd. Een zelfde soort als vorig jaar, alleen deze kan ik als het goed is zelf ‘rollen’. Ik weet nog niet of dat echt gaat lukken met mijn armen. Mijn armen zijn al een tijdje overbelast doordat ik er extra dingen mee moet doen die mijn benen niet kunnen. De rolstoel kan gelukkig ook worden geduwd. Dit is wat ik zo graag niet wilde, maar helaas ontkom ik er niet meer aan. Ik vond de rollator al een grote stap. Straks komt mijn leenrolstoel. Het wordt bezorgd tussen 10.00 en 14.00 uur. Ik vind het spannend en heb mezelf voorgenomen om vandaag meteen op de foto te gaan als ik erin zit. Gewoon, omdat ik het gevoel heb dat ik beter meteen deze drempel kan nemen. Wachten tot het juiste moment heeft geen zin, want het juiste moment hiervoor komt niet.

Gisteren heeft Steve een foto gemaakt van mij met mijn Rolls-Royce! We gingen naar het tuincentrum om een cadeautje te kopen voor mijn bonusmoeder. Het was trouwens heel erg leuk, we gingen voor de laatste keer ‘racen’ met de rollator. De foto heb ik na een paar uur twijfelen snel op mijn insta story gepost. Dat durfde ik wel, omdat het na een dag niet meer zichtbaar is. Stapje voor stapje verleg ik hierin mijn grenzen, maar ik ga er niet overheen. Alles op z’n tijd. Hetgeen waar ik ooit bang voor was gebeurt -godzijdank- niet. Ik tel nog steeds mee in deze maatschappij. Misschien niet op de manier als hiervoor, maar ik ben er en ik tel mee. Ik had een leven en ik heb nog steeds een leven. Wel aangepast, maar als ik straks een rolstoel heb kan ik weer wandelen met de hondjes. Dat heb ik nu bijna een maand niet gedaan.

Het keukenraam stond op een kiertje en ik hoorde al dat er een vrachtwagen aankwam. De vrachtwagen van de thuiszorgwinkel. Daar was ie weer. Net als vorig jaar, maar met een iets andere ‘emotionele’ lading. Ik ging meteen met mijn rollator richting de voordeur en maakte de deur alvast open. Ik hoorde onze lieve buurvrouwen van de huizen rechts en links naast ons al zeggen dat mijn man niet thuis was. Samen liepen ze met de meneer van de thuiszorgwinkel naar onze voordeur om te helpen. Zo lief en behulpzaam, hartverwarmend! De meneer van de thuiszorgwinkel zette de rolstoel om het hoekje in de gang toen hij zag dat ik zelf niet zoveel kon. Vanwege corona kwam hij niet binnen en hielden we voldoende (1,5 meter) afstand. De buurvrouwen en de meneer van de thuiszorgwinkel vertrokken weer. Ik liep met mijn rollator weer naar de woonkamer en ik barstte in tranen uit. Ik liet mijn tranen lopen, veegde mijn ogen droog met een zakdoek en ging meteen weer achter de laptop zitten om deze blogpost af te maken.

Die dag heb ik niets meer geschreven. De komst van de rolstoel gaf me een dubbel gevoel. Ik werd er verdrietig van, omdat die rolstoel er nu staat en ik niet verder dan een paar meter kan ‘lopen’ met de rollator. Ik dacht gewoon dat ik niet meer nodig zou hebben aan hulpmiddelen dan een rollator. Ook zal ik voorlopig niet in mijn eentje wegkunnen. Dit kan echt alleen met hulp en de rolstoel, dus helemaal onafhankelijk ben ik -nog- niet. Aan de andere kant ben ik ‘blij’ dat de rolstoel me zal helpen om buiten verder te komen dan die drie huizen, zonder ongelukken met de rollator.

Steve nam me meteen mee voor de middag wandeling met de hondjes. Toen hij ineens zei dat hij mij ook zo had gemist tijdens de wandelingen met de hondjes, brak ik. Steve had me net even ‘neergezet’ om een stukje het gras in te gaan, waar Bella en Bibi wilden snuffelen. Ik had mijn zonnebril op, waardoor hij niet zag dat ik had gehuild (heb het later wel verteld). Het gelukkige gevoel dat we samen hadden wilde ik graag vasthouden, omdat we eindelijk samen buiten waren met de hondjes. Dat was natuurlijk fantastisch! Ik hield de hondenlijnen vast en Steve duwde mij voort in de rolstoel. Bella wilde steeds op schoot zitten en knuffelen, te schattig. Bibi liep meteen al netjes naast de rolstoel. Ze passen zich gelukkig snel aan. Ik werd intens gelukkig van die blije hoofdjes. Met dat gevoel maakten we de wandeling af en het was erg gezellig. Diezelfde avond gingen we weer samen de hondjes uitlaten. Ik kan in woorden niet beschrijven hoe goed ik me daarbij voelde, het was zo fijn. Steve dacht even grappig te zijn op de terugweg en dat was hij ook. Hij zette het ineens op rennen met de hondjes en duwde mij rennend (in de rolstoel) naar huis. We hebben samen ontzettend gelachen, dat was heerlijk! Van rollator race naar rolstoel racen. De dag daarna was het ook nog best wel spannend. Ik ging wel steeds met een lach de deur uit, maar het was emotioneel gezien wel heel erg wennen.

Echt ‘helemaal’ op de foto durfde ik nog niet, daarvoor wil ik eerst wat meer gewend zijn. Vorig jaar heb ik overigens ook geen foto gemaakt van mezelf in de rolstoel, omdat ik dat ‘ding’ eigenlijk zo snel mogelijk de deur uit wilde werken. Had oprecht nooit kunnen bedenken dat ik een jaar later (weer) in een rolstoel zou zitten. Ach ja, als we maar gelukkig zijn. Ook met die stomme rolstoel.