Geduld

Geduld is een schone zaak. Geduld is iets waar ik niet zoveel van heb. Want geduld, dat heb ik vaker niet dan wel. Al sinds ik me kan herinneren ben ik vaak ongeduldig. Dat is hoogstwaarschijnlijk de reden dat ik zelf degene ben die met tweehonderd kilometer per uur een weg naar herstel wil bewandelen.

Op een woensdag belde ik naar de praktijk waar de FNS fysiotherapeut werkzaam is. De fysiotherapeut was niet aanwezig dus ik zou vrijdag worden teruggebeld. Twee dagen later, op vrijdag, was ik aan het wachten vanaf het moment dat ik wakker werd. Mijn telefoon ging maar niet en ik ging verder met m’n dag. In de middag sprak ik papa, toen hij vroeg of ik al was gebeld was ik er al even niet meer mee bezig. Er ging een weekend overheen. Het eerste wat ik maandag deed was de fysiotherapeut bellen. Ik belde naar een rechtstreeks nummer en kreeg de fysiotherapeut meteen aan de telefoon. Begreep dat ik wel op het lijstje stond met terugbelverzoeken. Misschien was ik toch een beetje ongeduldig. In dit proces naar herstel, was ik graag meteen begonnen met fysiotherapie. Op het moment dat de fysio in het ziekenhuis zei dat ik na een week rust pas mocht beginnen met therapie, was ik meteen teleurgesteld. Zo ook deze keer. Ik heb een week gewacht en nu moet ik nog een week wachten. Nu is wachten ineens zwaar, omdat ik nog geen ‘stap’ vooruit heb gezet.

Mijn leven wordt voor een deel bepaald door wat ik niet kan en daar heb ik moeite mee. Ik ben een langzaam persoon geworden en het liefst geef ik mezelf soms een schop onder m’n k… alleen zal dat ook niet helpen. Geduldig leren zijn helpt wel. Mijn leven bestaat momenteel uit de meest simpele basic bezigheden. Voor mezelf zorgen, voor mezelf zorgen en voor mezelf zorgen. En als mijn lichaam het toe laat, een -klein maar fijn- uitje. Het blijft vreemd om toe te kijken hoe dingen voor me worden gedaan, omdat ik degene hoor te zijn die het doet. Hoe vreemd dit voor sommige mensen ook kan klinken, ik deed het huishouden met veel liefde. Niet omdat het moest maar, omdat het kon. Ik vind het jammer dat ik daarin niet meer m’n ding kan doen, het zal wel wennen. Gelukkig doet Steve het ook met liefde, in elk geval met liefde voor mij. Eerder deed hij een paar vaste huishoudelijke taken die voor mij te zwaar zijn, meestal niet heel veel meer dan dat. Dat lag overigens niet aan hem, ik wilde het zo. De keuken was mijn gebied, daar ‘mocht’ hij niet komen. Een enkele keer kookte hij voor ons, als ik het niet kon of hij er zin in had. Als er familie op bezoek kwam, wilde hij ook wel eens een rijstgerecht maken of barbecueën. En als we pannenkoeken aten mocht hij de keuken even lenen. Tegenwoordig kookt hij bijna dagelijks, zonder te zeuren, zonder te klagen. Ik ben mijn man erg dankbaar voor alles wat hij voor mij/ons doet. Nooit geweten dat mijn man zo lekker kan koken!

Ruim twee maanden geleden klom ik voor een fotoshoot (waarover ik binnenkort meer zal delen) in deze boom. Niet wetend dat ik nu in een rolstoel zou zitten. Het ging goed met me, ik was op weg naar een modus waarin ik iets wilde doen voor anderen die het moeilijk hebben of hebben gehad in hun leven. Ik wilde verhalen over mijn leven delen, in de hoop anderen te kunnen steunen. Schrijven heeft in deze moeilijke periode ook weer een ander -ouder- doel gekregen. Schrijven helpt, schrijven ‘heelt’. Door de wind van de storm in mijn leven werd ik meegesleurd naar de orkaan op het pad dat ik zal bewandelen om hopelijk te herstellen. Vandaag de dag, vraag ik me af of ik ooit nog in deze boom kan klimmen. Maar ik wil me geen dingen afvragen, ik wil gewoon ‘zeggen’ dat ik het ooit weer zal doen. Met verdriet in mijn hart om alles wat me nu overkomt ben ik dankbaar, dat ik in deze boom mocht klimmen. Ik ben de fotografe zeer dankbaar, omdat zij het idee had om mij te laten klimmen voor de bewuste foto, anders had ik deze mooie herinnering nooit gehad. Twee maanden geleden was het gewoon een foto, nu is het een deel van mijn dierbaarste bezit aan herinneringen. Herinneringen om nooit meer te vergeten.

Het moeilijkst vind ik het proces van acceptatie. De laatste tijd is mijn lichamelijke toestand zo hard achteruit gegaan, dat ik er in het ‘acceptatieproces’ steeds weer een grens moest verleggen. Dat voelde dat als een keiharde klap in mijn gezicht. De stappen die ik moet zetten in het aanpassen van mijn leven gaan zo snel, dat ik amper tijd heb om het te verwerken en accepteren. Daarbij komt dat ik voor mijn gevoel nu niet bijdraag aan mijn herstel. In mijn ogen is werken aan herstel ‘doen’. Aanpakken en oplossen. Dat kan ik wel uit mijn hoofd zetten, want ik zit zelf op de stoel van degene die in mijn ogen moet ‘doen’ en ik kan amper een stap zetten. Ik ga mijn plan uitwerken voor het sparen van geduld, zodat ik hopelijk voor de rest van mijn leven een ‘spaarboekje met geduld’ creëer. Volgens mij heb ik nog een lange weg te gaan, maar als ik die weg heb afgelegd, ben ik fysiek hopelijk zo sterk als dat ik ooit ben geweest. Geduldig zal ik wachten met al het geduld dat ik straks heb opgespaard.