Een seconde ‘normaal’ zijn

Regelmatig vergeet mijn hoofd dat ik niet kan lopen. Datzelfde hoofd met hersenen dat er voor zorgt dat ik niet kan lopen en normaal kan bewegen. Dan stap ik uit bed of van de bank en boem, daar ga ik. Mijn benen doen het al een tijdje niet meer, maar ik ben zo gewend aan het ‘normale’ leven dat ik soms vergeet dat ik gehandicapt ben. Laatst lag ik na het ophangen van de was -mijn man heeft de waslijn een verdieping naar beneden gehaald- op bed. Ik had een klein dertig graden wasje gedraaid en opgehangen, waarna ik ging liggen om even uit te rusten van mijn tien minuten durende, inspannende activiteit. Na een tijdje op bed te hebben gelegen wilde ik opstaan, opstaan zoals normaal. Ergens voelde het erg vertrouwd, want door het ‘vergeten’ van mijn handicap voelde het heel even alsof er niets aan de hand was. In een fractie van een milliseconde, was het in mijn beleving alsof er even niets met me aan de hand was en was ik gewoon de oude ‘Rachel’. In de seconden daarna veranderde die beleving net zo snel weer als het was gekomen. Mijn lijf herinnerde mij eraan dat ik niet kan vergeten dat ik gehandicapt ben en daar ging ik weer. Helaas, helaas, helaas. Er was nog niets veranderd, mijn benen werkten niet mee met mijn optimistische hoofd wat in een milliseconde dat ik dacht op te staan zoals voordat ik invalide werd. Ik mis die tijd waarin de dingen die ik deed lukte en veel van alles vanzelfsprekend was. De tijd waarin ik nog letterlijk een gat in de lucht kon springen van blijdschap op een blij moment, want zelfs daarin word ik geremd.

Wat zou ik graag op mijn blote voeten in het gras willen rennen. Misschien ga ik dat binnenkort nog eens doen, ook al kan ik het niet. Ook al kan ik niet rennen en lopen, ik wil het proberen. Dit stond op mijn bucketlist en eigenlijk nog steeds. Een bucketlist is een lijstje met dingen die je wilt doen. Ik deed niet aan een bucketlist. Vond het maar stom en dacht ergens ook dat mij niets zou overkomen. Ik dacht er niet aan dat er een moment zou komen in m’n leven waarop ik zou denken; had ik maar…

Dit had ik niet kunnen voorzien. Ik ben nu gehandicapt en vind het jammer dat ik bepaalde dingen niet heb gedaan. Dat brengt me weer terug bij de bucketlist die ik ergens tussen 2013 en nu heb gemaakt. Af en toe kwam er iets bij op het lijstje, maar ik deed er verder niets mee. Ik had het wel gemaakt, maar ach, het was niets voor mij. Dit is het moment, het juiste moment waarop ik alsnog aan de slag wil met mijn bucketlist.

Een goed moment om eens lekker te visualiseren met mijn bucketlist in gedachten. Ik zie het al helemaal voor me dat ik met Steve -alleen kom ik nog steeds niet verder dan ons huis- samen naar een groot grasveld ga. Wel een schoon veld. Als we daar arriveren, zet ik mijn rolstoel op de rem en trek ik mijn schoenen en sokken uit. Ik klim uit de rolstoel en ga ernaast staan, waarbij ik op de rolstoel leun, zodat ik niet meteen omval. Steve helpt me een stukje verder het grasveld op, zodat ik als hij me loslaat, helemaal zonder steun sta. Op een gegeven moment laat hij me los, ren ik met alle kracht die ik heb vooruit, alleen maar vooruit. Misschien zal ik vallen na de eerste pas, hoogstwaarschijnlijk wel. Stel nou, dat ik een paar ongecontroleerde passen vooruit kom op mijn blote voeten en een paar keer op het zachte gras val. Gehandicapt of niet. Dan kan ik het alsnog afstrepen op mijn bucketlist en heb ik op mijn blote voeten door het gras gerend.

De obstacle run waar ik ook nog aan wilde meedoen, laat ik maar even zitten. Dat lijkt me iets te hoog gegrepen voor een gehandicapte. Oh ja, een handstandfoto staat ook op mijn lijstje. Degene die daar een oplossing voor weet is een held! Steve dacht aan een liggende foto maar ja, ik ben er nog niet over uit hoe die van bovenaf kan worden gemaakt. Stom he, toen ik nog makkelijk op mijn handen kon staan heeft Steve eens een foto gemaakt op de sportschool. Vanaf dat moment wilde ik ooit nog eens een goede handstandfoto maken. Helaas keek ik niet zo vaak op mijn bucketlist toen ik alles nog kon, waardoor ik het niet heb gedaan.

Denken in mogelijkheden, daar zit de kracht. Hopelijk ook mijn kracht. Ik voel het nog niet, maar het zal vast ooit terugkomen. Wellicht niet de fysieke kracht, in elk geval mentaal. Daar ga ik voor, dat gaat me lukken. Dit is niet het eerste obstakel in mijn leven, dus dit overleef ik ook wel. Als het in mijn bovenkamer maar goed zit, dan kom ik een heel eind; ook met deze invaliditeit. Klinkt nogal dubbel; tussen mijn oren, in mijn hoofd, in de bovenkamer. Daar zitten ook mijn hersenen die niet zo goed ‘hun werk’ doen. Ik werk toe naar het punt dat ik mezelf helemaal omarm, met alles wat daarbij (bij mij) hoort. En ik hoop dat mijn bucketlist avontuur me erbij zal helpen. Het is mijn lijstje, met mijn persoonlijke wensen, die ik heb bedacht toen er nog niet zoveel met me aan de hand was. Het brengt me in elk geval dichtbij mezelf. Dat is waar ik nu wil en moet zijn.