Mijn blogstilte duurde iets langer dan een week. Om te beginnen weet ik niet eens wat ik moet schrijven. En al helemaal niet hoe ik moet beginnen. Een paar halve blogs hier en een halve daar. Onafgemaakt en nog niet gepost. Er kwam iets tussen waar ik even ‘stil’ van werd. De afgelopen periode leefde ik van ‘wandeling tot bezoek’ en de laatste week in een soort roes, waar ik nu langzaamaan weer uit kom. Ik mag zoveel liefde en steun ontvangen, dat ik soms niet meer weet wat ik erop moet zeggen. Realiseer me dat het meer dan heel erg bijzonder is. Een ‘simpel bedankje’ is voor mijn gevoel niet genoeg.
Mijn man is gestart met een doneeractie voor mij. Ik wilde het (weer) niet, omdat ik me dan ‘bezwaard zou voelen’, uiteindelijk ben ik hem zeer dankbaar! Voorafgaand aan de doneeractie was het al best overweldigend om samen met Steve de hondjes uit te laten, nu nog veel meer. We kregen al zoveel liefde en steun van de mensen om ons heen en inmiddels ontelbaar veel. In het begin hiervan durfde ik niet mee naar buiten, omdat ik niet wist hoe ik moest reageren op mensen die we tegen zouden kunnen komen. Onlangs kwamen we een buurvrouw tegen waarvan we haar naam nog niet wisten en helaas wist ik ook niet dat ze een donatie had gedaan. Steve wilde zich voorstellen, maar ze wist zijn naam al 🙂 superlief, ze bood daarbij ook nog eens hulp aan. Zelf vond ik het nogal ongemakkelijk, niet vanwege haar natuurlijk, maar ik schaamde me, omdat ik het niet wist van haar donatie. Dit klinkt ook een beetje raar. Niet iedereen schrijft natuurlijk zijn of haar naam erbij, soms niet compleet met achternaam en sommige mensen ken ik niet persoonlijk. Mijn punt is, ik wil het liefst iedereen persoonlijk bedanken en dat lijkt helaas onmogelijk.
De eerste dagen -na de start van Steve z’n doneeractie- heb ik over het algemeen alleen maar gehuild. Ook weer gehuild van verdriet om wat mij/ons is overkomen. Steve en ik hebben vanaf het begin van mijn neurologische stoornis video’s gemaakt om ‘de stand van zaken’ bij te houden. Het is voor mij persoonlijk van belang te weten wat mijn lichaam in deze staat van zijn nog wél kan. Daarnaast is het voor de nabije toekomst zeer belangrijk dat ik mezelf ga zien, al is het op een video. Ik kom mezelf dagelijks tegen, wanneer ik in de spiegel kijk, maar het meest van de tijd kijk ik weg. Tot op heden durfde ik het zelf nog niet aan te beelden te delen, want ik kan het zelf nog niet aanzien. Het helpt me vreemd genoeg op een bepaalde manier wel, dat één van de video’s nu online staat op het YouTube account van Steve. Het neemt niet weg dat het moeilijk is dat andere mensen mij zo zien, al merk ik wel dat er nu minder woorden nodig zijn om uit te leggen waar ik last van heb. Het helpt me in zekere zin bij het verwerkingsproces, want ik zal mezelf ooit ‘onder ogen’ moeten komen. Zelf kijk ik er uiteraard niet graag naar. Goed, daar gaat dit artikel niet over.
Na de tranen van verdriet (die er nog dagelijks zijn, godzijdank in mindere mate), kwamen de tranen van opluchting, geluk, dankbaarheid en ja.. van blijdschap klinkt gewoon te weird nu ik zo beperkt ben en relatief kort in een rolstoel zit. Maar, er waren werkelijk tranen van blijdschap. Ik wilde mijn leven soms vervloeken, omdat het contrast met nu en een paar maanden terug zo ongelofelijk groot is, in negatieve zin. Al deze liefde, daar had ik niet op gerekend. Het ene na het andere lichtpuntje kwam op mijn pad en op sommige dagen voelt het alsof de zon 24/7 op me schijnt. Ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik gelukkig ben, omdat mijn gehandicapte leven nog maar net is begonnen en er nog regelmatig tranen van verdriet vloeien. Ik weet gewoon niet hoe ik mijn dankbaarheid moet uitspreken betreffende alle liefde en steun waarmee we ineens (meer dan welkom) zijn overweldigd. Het voelt als geluk en het is een troost voor alle ellende die we meemaken en moeten doorstaan.
Ik ben zo intens dankbaar voor alle liefde. Het is onvoorstelbaar en onwerkelijk wat er om ons heen gebeurt. Alleen maar liefde. Er ontvouwt zich een netwerk, of eigenlijk een vangnet van liefde en steun om ons heen. Mooier en beter kunnen we het niet hebben in deze barslechte, zware, moeilijke periode uit mijn/ons leven. Als het begin van mijn handicap een ijsbadje was, dan is hetgeen we nu meemaken een lekker warme jacuzzi met veel zonnestralen en onbeperkte cocktails.
God kijkt met ons mee en Hij geeft ons wat we nodig hebben om deze grote verandering in ons leven te accepteren en de situatie te verbeteren voor zover mogelijk. Ik begin na te denken over de toekomst en dat heb ik al lang niet op deze wijze gedaan/kunnen doen. Ik durf te visualiseren over hoe ik het leven graag zou willen leiden vanuit mijn rolstoel. Dankbaarheid maakt dat je tevreden bent met het leven dat je is gegeven. Vaak heb ik gedacht dat God ‘het’ met zou besparen als ik het niet zou aankunnen, totdat ik gehandicapt werd. Vanaf het eerste moment zag ik mogelijkheden, welke absoluut werden afgewisseld met beperkingen. Ik vond het moeilijk om in God te geloven en nog steeds. Wellicht komt het doordat ik kritisch ben wat betreft het geloof, liever precies wil weten hoe het zit en bevestigingen nodig heb om iets ‘zomaar’ te kunnen geloven.
Toen Steve me laatst meenam naar Hilversum had ik het emotioneel erg zwaar. Het was één van de eerste keren dat ik daar kwam en ik was erg gespannen. Mensen van de kerk gaven me een flyer en spraken de volgende woorden uit: ‘God is onderweg’. Eerlijk gezegd werd ik in mezelf een beetje boos. Ik dacht: ‘wat zeg jij nou’, zo vaak heb ik gebeden in mijn leven en nu zit ik in een f*cking rolstoel. Boos ben ik niet meer. Ik ben nooit veel bezig geweest met religie, heb me er af en toe eens in verdiept. Feitelijk in meerdere religies, want het één sluit voor mij het ander niet uit. Elke dag de bijbel lezen en naar de kerk gaan past niet bij mij. Dat wil ik ook niet in mijn leven. Ik geloof dan ook niet letterlijk alles wat in de bijbel staat geschreven. Ben ook geen sprookjesmens, meer realistisch, dat houdt me met twee voeten op de grond. Het idee dat er een God is die van iedereen houdt vind ik erg mooi. Het gevoel dat je er nooit alleen voor staat ook, al voel ik me persoonlijk -gelukkig- niet eenzaam en alleen. Als ik een beschrijving moet geven van wat me allemaal overkomt in positieve zin, zou ik het ‘wonderlijk’ noemen. Alleen al, omdat het onvoorstelbaar bijzonder is wat er om ons heen en voor ons, gebeurt.
Ik wil iedereen die mij/ons steunt op wat voor manier dan ook, heel erg bedanken. Want, zonder ‘jou/jullie’ en Steve waren mijn leven en mijn blik op de toekomst hoogstwaarschijnlijk heel anders geweest. Mijn leven staat nog steeds op z’n kop, ben zeker nog niet op het punt dat ik dit volledig kan accepteren. Ik kan binnenkort zelfstandig naar buiten, al geloof ik het zelf nog niet helemaal. En ik weet zeker dat ik stappen zal maken ik het vergroten van mijn zelfvertrouwen, verminderen van schaamte en het accepteren van alles wat bij deze stomme handicap hoort. Op deze schaal mogen ontvangen, zit nog niet zo in mijn systeem. Dit had ik werkelijk nooit durven dromen. Dank jullie, dank jullie, dank jullie wel!! Uiteindelijk heb ik nogal wat woorden gebruikt voor het schrijven van deze tekst en eigenlijk zijn hier geen woorden voor. Het is een gevoel dat in woorden niet is uit te drukken. Wat jullie ons geven is heel onverwacht een troost voor het verdriet dat we hebben om het ‘verlies’ van ons leven samen zoals het was, voordat ik gehandicapt werd.
Wie goed doet, goed ontmoet. Is het spreekwoord. Blij dat ik ook een kleine bijdrage heb kunnen leveren om de toekomst weer iets zonniger in te kunnen zien.
Ik geniet ervan hoe je alles weet te verwoorden. En dacht inderdaad gisteren…het is alweer even geleden dat ik wat heb gelezen. Nou lieverd zet hem op. ?
Super, superlief!! ❤️ Dankjewel, lieve Louise.
Probeer elke week weer een blog online te zetten, heb nog niet echt een ritme gevonden ? Sterkte!! Xx
Het is je gegund. Love you kanjer! ❤️??
Love you too, baby ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Lieve Rachel,
Wie goed doet ontmoet goed.
Sta open voor wat je aangereikt krijgt.
Samen met Steve kom jij ook door deze periode heen.
Ik wens je heel veel sterkte.
Liefs Isabelle ❤
Dankjewel, lieverd ❤️ Lief van je!
Dikke knuffel en liefs xxx
Wat ben jij een sterke vrouw!
Ahh ❤️ Wat lief! Dank u wel, oom Martin.
❤❤❤
❤️❤️❤️
Lief mooi mens, jij geeft zoveel daardoor mag je nu ontvangen. Ik heb diep respect voor hoe je met alles omgaat en hoe je hierover schrijft. Dikke knuffel voor jou/jullie
Zo lief!! Heel veel dank en een dikke knuffel terug ?
Hele dikke knuffel
Dikke knuffel terug, lieve An ❤️
Lieve Rachel,
Jij hebt niet in de gaten hoeveel kracht jij anderen geeft om de strijd aan te gaan met waar ze mee te kampen hebben.
Zoveel.kracht komt eruit jouw tekst.
Zoveel respect heb ik voor jou en Steve.
Wens jullie dan ook veel liefde toe.
Dikke kus Nonna T.❤❤❤❤
Lieve tante Nonna,
Dank voor uw lieve berichtje ❤️ Superlief van u!! Zulke mooie woorden. Dank u wel. Veel liefs ❤️❤️❤️
Wat knap dat je deze gevoelens zo verwoordde kan
Ik heb ook veel bewondering voor je kijk op de toekomst
Daar zie je de vechter en overlever in jouw
Je bent nog steeds een mooi mens zowel van buiten als van binnen en daar verandert een rolstoel of ander hulpmiddel niks aan
Houd het vast in de moeilijke tijden en geniet van al de kleine verbeteringen/veranderingen in je leven
Je lieve man en familie zijn een geschenk in deze fase in jullie leven
De toekomst kan nog niemand je precies voorspellen maar wat die jouw/jullie ook brengt als er liefde is komt het goed
Veel sterkte gewenst en de grootste knuffel op afstand die ik jouw/jullie kan geven
Antonia ❤️❤️
Lieve Antonia,
Bedankt voor je lieve reactie en je fijne advies ❤️ Je woorden: ‘Als er liefde is, komt het goed’, raken me. Ik neem ze mee in mijn dag en de rest van mijn leven. Heel mooi!!
Ik begin steeds meer te geloven dat het op één of andere manier wel goedkomt. Liefs!