Invalide en hoogbegaafd

Apart hè.. ik schrijf vaak over mijn hersenen, mijn lijf of zinnen als ‘tussen mijn oren’, terwijl het allemaal over één en dezelfde persoon gaat. Hetzelfde lichaam en hetzelfde hoofd. Het menselijk lichaam en het brein is natuurlijk één. Ik wist even niet hoe ik mijn ‘verhalen’, woorden en zinnen dan zou moeten onderscheiden en formuleren. En dan bedoel ik met name; duidelijk maken hoe de storing in mijn hersenen werkt, of eigenlijk niet werkt. Het is nogal complex. Een ander deel van mijn hersenen werkt namelijk hartstikke goed. Soms heb ik last van hersenmist -wat het lastig maakt-, gelukkig is dat tijdelijk. Nadenken, ‘mijn verstand gebruiken’, hersenen laten kraken en informatie verwerken gaat goed, daar zit gelukkig geen storing. Zelfs beter dan ik dacht en daar zie ik mogelijkheden in. Ik kan nog steeds niet lopen, dansen, sporten en normaal bewegen, maar ik kan wel lezen, leren, schrijven en denken. Mijn hersenen draaien vaak overuren (niet in negatieve zin) en dat komt door mijn brein. Mijn brein werkt op verschillende vlakken anders dan dat van de meeste mensen die ik ken. Daardoor heb ik me altijd anders gevoeld en dat heb ik in het verleden helaas niet als positief ervaren. In het hersengebied dat mijn spieren zou moeten aansturen om ‘normaal’ te bewegen, zit een flinke storing. Ik hoop ergens dat ik met het beter gebruiken van mijn hersenen en vooral het ‘goed voeden’ van mijn brein, misschien wel verandering kan aanbrengen in het hersengebied waar de storing zit. Mijn theorie kan onjuist zijn. Met de gedachte ‘baat het niet dan schaadt het niet’, ga ik het proberen. Ik heb namelijk door middel van een IQ-test ontdekt dat ik hoogbegaafd ben. Enerzijds was ik verbaasd, aan de andere kant ook weer niet (binnen de familie ben ik overigens niet de enige). De kenmerken komen me bekend voor, wat betreft intelligentie heb ik mezelf anders gezien dan intelligent. Eigenlijk durf ik het niet te delen, daarom dwing ik mezelf om het te delen via mijn blog. Als ik straks op de knop ‘publiceren’ druk, dan kan ik namelijk niet meer terug 🙂

Ik vind het moeilijk om het te delen, omdat het tot voorkort alleen maar een soort (extra) handicap was, waardoor ik mezelf soms niet begreep. Nou ja, misschien begreep ik mezelf vaak wel, maar anderen begrepen mij niet en ik wist niet goed waar dat door kwam. Ik heb er last van gehad op verschillende fronten, waaronder op het gebied van miscommunicatie. Want ja, hoe voedt ‘je’ een hoogbegaafd kind op als je er niet van op de hoogte bent of zelf wellicht niet hoogbegaafd bent. Dat lijkt mij nogal lastig, na wat ik allemaal heb gelezen over hoogbegaafdheid in combinatie met opvoeding. Als ik terugblik, denk dat mijn ouders dat ook wel zo hebben ervaren. Ik heb me altijd anders gevoeld, niet wetende waar het vandaan kwam. Als klein meisje had ik andere interesses dan leeftijdsgenoten, maar mijn aanpassingsvermogen was tot een bepaalde grens best groot. Ik paste me aan naar het tempo waarin mogelijk-niet-hoogbegaafde vriendjes en vriendinnetjes de wereld leerden kennen. Vaak had ik vrienden en vriendinnen uit verschillende groepjes. Ik ging het liefst om met ‘kinderen’ die (iets) ouder waren of soms veel ouder dan ik zelf was. Helaas vonden mijn ouders dat niet zo’n goed plan, wat ik nu wel begrijp, omdat oudere kinderen ook dingen doen die bij hun leeftijd horen. Zelfs in een grotere vriendinnengroep was ik best wel apart en voelde het alsof ik er niet echt bij hoorde. Binnen mijn redelijk grote familie had en heb ik dat gevoel ook. Ik herinner me nog goed dat één van mijn toen nog kleine nichtjes eens zei dat ik het zwarte schaap was binnen de familie. Daar ben ik als kind wel eens verdrietig om geweest. Ik ‘ben’ blijkend anders en zij gaf het een naam. Het is fijn dat ik nu begrijp dat mijn nichtje het bij het juiste eind had, kinderen zeggen zoiets gewoon en dat is oké. Het geeft me nu geen rotgevoel meer, omdat ik weet dat het niet iets negatiefs hoeft te zijn en dat het niet aan mij ligt in de zin van dat ik iets verkeerd doe of heb gedaan.

Naarmate ik ouder werd deed ik afstand van groepjes, want ik had wel ontdekt dat ik geen ‘groepjesmens’ ben. Erbij horen hoefde (en hoeft) voor mij niet meer, ondanks het feit dat ik niet wist waardoor ik zo ben. Mijn anders werkende brein zorgt voor andere reacties tijdens bijvoorbeeld een discussie. Wanneer een vriendin met een probleem zit, bedenk ik soms tien oplossingen in een relatief korte periode, wat soms kan overkomen als ‘te veel’. Ik kan erg bijdehand zijn en ‘anders’ reageren. Lekker vlot van het ene naar het andere onderwerp, snel schakelen en het zelf vooral heel goed begrijpen. Je leest het wellicht terug in de opbouw van sommige blogposts (al probeer ik mezelf daarin aan te passen). Best ingewikkeld, want leg maar eens uit waarom je het probleem van bijvoorbeeld een dierbare ook vanaf een andere kant bekijkt of meerdere opzichten. Mijn brein houdt vaak niet op met denken. Zelf ervaar ik daar niet zoveel last meer van, want ik ben gewend om veel na te denken. Ik vind het wel erg fijn dat ik nu beter begrijp waardoor ik ben zoals ik ben. Krijg nog steeds wel terug dat ik zelfs nu ik iets meer open probeer te zijn, anderen me toch als ‘apart’ of ‘gesloten’ zien.

Het menselijk brein intrigeert me. Ik denk dat ik me daar de komende periode maar eens in ga verdiepen. Verdieping vind ik belangrijk en fijn. Weer afgedwaald in het schrijven en mijn gedachten, terug naar het onderwerp waar dit stukje over ging. Ik geloof eindelijk dat ik als -gehandicapt- persoon niet ben veranderd, dat brengt me een klein stukje dichterbij -acceptatie van mijn zijn- mezelf. Ik ben toch wel dezelfde ‘Rachel’, ondanks dat ik anders beweeg. Door alle keren dat ik gebroken was, leer ik mezelf in deze situatie beter kennen dan ooit tevoren. Het geeft me handvatten voor de toekomst, met of zonder rolstoel. En het lukt me af en toe om mijn handicap(s) niet meer alleen als een beperking of iets negatiefs te zien. Ik denk zelfs dat als ik niet gehandicapt was geworden, ik niet verder op zoek was gegaan naar mezelf en dit deel van mezelf wellicht niet had kunnen vinden.

Geïnspireerd door een meisje dat zichzelf elke dag aankijkt in de spiegel om tegen haarzelf te zeggen dat ze mooi is, het waard is en bovenal sterk is, vervolg ik mijn pad en worstel ik mezelf erdoorheen. Met al mijn kracht duwde ik de stroming weg waar ik doorheen moest om mezelf te vinden en daar was ik. Hier ben ik. Ik kijk mezelf -na de laatste keer dat het zo intens was- aan, in de spiegel en vertel mezelf dat ik mooi ben, het waard ben en dat ik sterk ben. Ook al hoor ik nog wat vertwijfeling in mijn eigen stem, het geeft me weer kracht om de strijd aan te gaan. Al schrijvende vraag ik mezelf weer af of het echt een strijd is of het juiste pad naar mezelf in mijn nieuwe hoedanigheid. Elke dag zal ik de confrontatie met mezelf aangaan en zal ik haar -geschreven- woorden herhalen, net zolang tot ik het helemaal geloof en misschien wel alle dagen van mijn leven. Ik hoef het niet alleen te doen, er zijn mensen waaraan ik me kan optrekken en die me willen helpen. En soms helpen mensen me zonder dat ze het zelf weten. Hetzelfde meisje dat me inspireerde, schreef laatst ook een stukje over dat het fijn is om anderen te complimenteren, omdat het mensen goed doet. Ik ontving de boodschap als; wees lief voor je medemens, want het kan zijn dat je iemand zijn of haar dag beter maakt. Toevallig sprak ik daarover met mijn man, net een dag voordat zij het stukje had gepost op social media. We hadden het erover dat het goed en fijn is om vriendelijk te zijn, omdat je niet weet wat iemand op een dag heeft meegemaakt. Het gaf me even een magisch gevoel, omdat ik het gewoon heel erg mooi vond dat wij erover spraken en zij een dag later bijna dezelfde tekst schreef. Het leven is mooi. De afgelopen week had ik het loodzwaar. Vandaag voel ik de kracht die ik nodig heb om vooruit te komen. Bedankt, meisje. Je hebt mijn dag beter gemaakt en ik hoop dat het jou ook een goed gevoel geeft. Gewoon, omdat je het waard bent! Omdat je mij hebt laten inzien dat ik het waard ben, in één van de moeilijkste periodes van mijn leven. Bedankt voor de kracht die je me gaf toen ik het nodig had.