Ik ben open.

Sinds kort krijg ik hulp van de praktijkondersteuner (psychologe). Mijn ‘ik ben open’ blog is met betrekking tot ‘World Mental Health Day’ aan de late kant, desalniettemin vind ik het belangrijk om hierover te schrijven. Niet alleen voor mezelf, juist voor de mensen die -ook- ondersteuning krijgen op psychisch vlak en daar moeite mee hebben. Ik schaam me hier niet voor en ik hoop vanuit het diepste van mijn hart dat er een eind komt aan de stigmatisering die hierop berust. Er is mij meerdere keren de vraag gesteld of ik onder behandeling ben bij een psycholoog, omdat ‘gehandicapt worden’ een immens grote levensverandering is. Eerder vond ik het nog niet nodig, al riep ik wel dat ik erom zou vragen als ik er zelf niet zou uitkomen. Hulp vragen kan een enorme stap zijn, zo ook voor mij. Ik weet heel goed waar ik sta, waar ik naartoe wil en ik leer mezelf in deze bewogen periode steeds beter kennen.

Eerder benoemde ik het verlies van ‘mijn leven’ zoals het was. Nu realiseer ik me dat verlies van mijn leven, iets te ‘groot’ of algemeen is en ik daarbij misschien niet doordring tot mijn eigen kern. Mijn kern verliest namelijk mijn ‘zijn’ zoals ik was. Ik verloor en verlies (want het gebeurt nog steeds) de controle over mijn lichaam. Dat is behoorlijk eng, heel vervelend, enorm teleurstellend en intens verdrietig. Mijn angst was tot voor kort dat ik het leven dat ik leidde, zou verliezen en dat maakte mij heel verdrietig. De kracht in mij vertelt me dat ik mijn leven niet verlies. Mijn hart wil de boodschap ontvangen en dat is nu gelukt. Ik heb namelijk hulp gevraagd en aanvaard van een psychologe. Ik krijg bevestiging dat het niet raar is om te voelen wat ik voel. Een golf van verdriet. Zo benoemde zij wat ik steeds voel en niet goed onder woorden wist te brengen. De golf waarvan ik me afvroeg of er een tijd voor staat dat het ophoudt. Soms hebben mensen in het leven houvast nodig of een duwtje in de juiste richting. Een onafhankelijke ‘partij’ met een luisterend oor, door wie je niet wordt veroordeeld. Dat is waar ik zelf naar op zoek was in mijn zoektocht, of correcter, de weg naar acceptatie, mijn proces, mijn weg die ik zal ‘moeten’ afleggen naar een beter bestaan. Naar een nieuwe situatie waarin (levens-)kracht, positieve energie en verdriet samengaan.

Ik wilde de kracht die ik nog in mezelf voel niet laten verdwijnen onder een waterval van verdriet. Nu hoef ik niet meer bang te zijn. Ik hoef niet bang te zijn om verdrietig te zijn en het er laten zijn. Het is niet zo dat ik mijn levenslust verlies als ik huil om wat me is overkomen. Het stelt me gerust dat ik figuurlijk een eind zie aan de horizon. Deze moeilijke periode gaat ooit voorbij. Natuurlijk hoop ik nog steeds dat ik niet zal huilen wanneer ik je tegenkom, maar als het komt laat ik het gaan. Mijn ‘bak’ met verdriet moet leeg en er zit niets anders op dan het op een natuurlijke manier te laten verlopen. Het is goed om te laten komen wat komt.

In eerste instantie was ik niet van plan om hierover te schrijven, vanwege het stigma dat hierop berust. Het zorgde ervoor dat ik bang was om het te delen. Ondanks het gegeven dat ik al best wel open was (geloof ik), heb ik nog wel eens momenten dat ik twijfel over wat ik op internet zet. Zo ook wat betreft dit onderwerp. Over mensen met psychische klachten wordt van alles gedacht en gevonden. Overigens zijn sommige mensen uit mijn nabije omgeving gelabeld met een psychische aandoening en/of stoornis, waardoor ik genoeg ervaringsverhalen ken.

Als je mentaal even niet zo lekker zit, vraag gerust hulp. Hulpverleners zijn er om je te helpen. Voor mij voelde het als een enorme stap (ook al zit ik juist in een laagdrempelig traject), vanwege mijn autoritaire karakter. Ik ben ontzettend blij dat ik de stap heb genomen. Nu klinkt blij in combinatie met dit onderwerp wellicht vreemd, maar ik ben oprecht blij dat ik het heb gedaan. De hulp die ik krijg helpt mij dichter bij mezelf te komen, wat uiteindelijk resulteert in weer volop in het leven -vol vreugde- staan. En daar heb ik zin in, daar wil ik aan werken en hulp bij aanvaarden. Dat was toevallig ook een kant van mij die de psychologe ook direct zag, met haar hulp ga ik aan de ‘andere kant’ werken. Ik geloof dat ik de juiste hulp en gesprekspartner voor de komende periode heb gevonden. Ik ben open.