Zo nu en dan vraag ik mezelf af of mijn overlevingsstand aan staat. Het kan niet zo zijn dat ik dit nu accepteer en doorga alsof er niets aan de hand is. Dat overlevingsmechanisme herken ik bij mezelf. Al vaker kon ik doorgaan in situaties die eigenlijk te zwaar waren om door te gaan.
Een overlevingsmechanisme kan ontstaan na bijvoorbeeld een heftige gebeurtenis. Het is een aangeleerd mechanisme dat ervoor zorgt dat iemand kan blijven functioneren tijdens en/of na een heftige situatie. Doorgaan na een heftige gebeurtenis lijkt soms een keuze, maar dat is het niet altijd. Van keuze is weinig sprake, omdat een mens niet echt bewust kiest voor een overlevingsstrategie (maar als je het weet, kun je er wel iets aan doen). En meestal wordt het pas opgemerkt als er al sprake van is. Doorgaan alsof er niets aan de hand is zou nu misschien makkelijker zijn, maar ik weet dat het bij me terugkomt. En ik wil absoluut doorgaan, maar ik wil mezelf hierin niet verliezen.
Ik merk dat ik continu bezig wil zijn om maar niet echt te laten binnenkomen wat er aan de hand is. Toen we afgelopen week bij de huisarts waren, liet ik in het begin van het consult de naam van mijn psychologe vallen. Aan het eind van het consult voelde het alsof ik het zelf wel aankon en dacht ik er verder niet aan, waardoor het niet meer ter sprake is gekomen. Ik ben een beetje aan het dubben met de vraag of ik hier zelf uitkom, waar ik wel op hoop, dus geef ik mezelf nog even de tijd tot het volgende consult. Ik weet het nog niet en probeer mee te gaan in mijn eigen flow. Het viel me eerder al op dat ik moeite heb met het combineren van mijn kleding. Iets waar ik normaliter veel aandacht aan besteed, omdat ik het leuk vind daarmee bezig te zijn. Wanneer juist dat niet goed lukt, weet ik -meestal- dat er iets aan de hand is waarmee ik ook daadwerkelijk ‘iets’ moet doen. Ik denk namelijk dat mijn mind dit nieuws ‘gewoon’ even niet aankan. Iedereen maakt wel gebeurtenissen mee die heftig zijn, vroeg of laat. Heb jij ook één of meerdere herkenningspunten waaraan je bij jezelf merkt dat er iets niet helemaal lekker zit?
Terwijl de twijfels door mijn hoofd malen, zoek ik via Google op het trefwoord: overlevingsstand. Ondanks de wetenschap hoe dit werkt en vooral ook hoe ik hieruit kan komen, helpt het me om erover te lezen. Juist op de momenten dat ik niet kan beschrijven hoe ik me voel en niet een duidelijk antwoord kan geven op de vraag hoe het met me gaat, is het belangrijk dat ik contact maak met mezelf. Wat vaak helpt is schrijven, dan ga ik even uit de drukte, terug naar mijn kern en maak ik de verbinding met mezelf die ik nodig heb om weer dichter bij mezelf te komen. Leuke gesprekjes voeren kan ik nog wel, daar ligt juist het ‘probleem’. Want ja, weglachen of eroverheen praten door luchtige onderwerpen aan te halen, lost aan het eind van de rit niets op. De EDS gaat niet weg, morgen niet en overmorgen ook niet. Alleen maar leuke dingen doen is onmogelijk en absoluut ook weer geen oplossing voor hetgeen ik moet verwerken.
Wat ik ook merk aan mezelf is dat ik op sommige momenten een beetje verhard (om in elk geval te voorkomen dat ik verdrietig word), terwijl huilen (even die blokkade eraf) nu juist wel even goed voor me zou zijn. Overigens heb ik helemaal geen hard karakter, dat is mijn overlevingsmechanisme wat ervoor zorgt dat emoties niet te hard binnenkomen, zodat ik niet breek, terwijl ik eigenlijk na vorig jaar, na alles wat er is gebeurd, toch echt wel even gebroken zou mogen zijn. Over vijf weken zie ik mijn huisarts weer, tot die tijd red ik het wel, inmiddels heb ik wel voldoende zelfkennis om daar een inschatting van te kunnen maken. Het zal me niet verbazen als ik over een tijdje toch weer een gesprekje aanvraag bij mijn oh zo vriendelijke psychologe. Ik wil niet de levenskracht en -energie verliezen die ik nodig heb om te kunnen doen wat ik wil doen in dit leven. Het is echt nog niet mijn tijd om fulltime op bed te liggen. Nog lang niet. Soms gaat het even en vaak is het zwaar. Ik moet hierdoorheen. En het belangrijkste wat ik tegen jou -maar ook tegen mezelf- wil zeggen is, houd contact met je emoties, je gevoelens en laat het er zijn, laat het toe. Wees lief voor jezelf, neem alle tijd die je nodig hebt.
Tijdens het schrijven kreeg ik tranen in mijn ogen en daarna kwamen nog een paar tranen. Het was voor korte duur, want ik stopte mezelf zo snel als ik kon. Het contact maken met mijn emoties lukt, het toelaten nog niet zoals ik graag zou willen. Stap voor stap. Dit kleine stapje is een begin.
❤️❤️❤️
Huilen mag, is goed voor iedereen, laat je emoties gaan is normaal, als je het niet kunt heb je een groter probleem.
RESPECT hoe je met alles omgaat.
Wat kan je alles toch mooi verwoorden. Ik wens je weer heel veel sterkte samen met je man. Ik heb even geen woorden😘
❤❤❤
💋💋💋💋💋
Knuffel van pap❤️❤️❤️
Lieve schat, ik bid voor jou dat God jou draagt wanneer je niet kunt lopen. 😘 🙏🏽❤️
Wat ontzettend herkenbaar… ik zit nu zelf middenin het proces van revalideren (vergelijkbare situatie) en krijg steeds de vraag waarom ik het mezelf steeds zo moeilijk maak. Waarom en voor wie wil ik bewijzen dat ik sommige dingen nog kan, terwijl ik eigenlijk wel weet dat ik het niet meer kan of op een andere manier, zodat je nog energie overhoudt. Jouw blog was hiervan weer even een confrontatie. Wat heb ik een respect en bewondering voor je hoe je hiermee omgaat en hoe je het beschrijft. En af en toe even een traan laten, is echt niet erg, dat maakt je alleen maar sterker!
Blijf aub meer van deze blogs schrijven en anderen inspireren!